Clubhistorie, meer dan 25 jaar catten!
Catclub Bru is een gezelligheidsvereniging voor catzeilers, organiseert eigen clubwedstrijden en toertochten met BBQ.
Zo staat dit zeer kort in de ‘coulissen’ van de website www.catclubbru.nl. De door Google gevraagde ‘korte omschrijving’ ter begeleiding van metatags of zoekwoorden, waarmee de catclub op internet gevonden kan worden. Een eigentijdse, bijna koele benadering die de werkelijkheid nauwelijks weerspiegelt. Hetgeen onderstaand verder uit de doeken wordt gedaan. Catamaranclub Bruinisse is gevestigd op haar derde locatie. Begonnen met zo’n 5 cats biedt onze catclub anno 2018 ambiance voor zo’n 70-tal boten en een 100-tal leden, fokkematen (én enthousiaste familieleden!).
Dankzij de bewaarlust van Dick Nederlof en het (tijdelijk) vertrek van Edwin Durinck is er een ‘archief’ over de catclub Bru boven water gekomen. Bij elkaar vergaard en geschreven met/voor een glimlach.
Het eerste enthousiasme, verteld door Hans Ewoud en Marianne Bakker.
Na jaren de Grevelingen al surfend bevaren te hebben met een groep vrienden was
het tijd eens wat nieuws te beginnen. Het was ons al opgevallen dat er zeilboten
waren die sneller konden varen dan wij surfers. Wat waren dit?
Toevalligerwijs kwam ik met een collega in gesprek over zeilen, zeilboten en
vakanties. Al gauw kwam de koopmansgeest (is later scheepsmakelaar geworden) in
de desbetreffende persoon naar boven en wist hij mij zover te krijgen eens te komen
kijken naar zijn ‘New Cat’ catamaran met welke hij in Spanje de nodige avonturen
beleefde. Deze boot was ook nog eens te vervoeren op het dak van de auto. Zeer
aantrekkelijk dus en we waren meteen verkocht. Het transport per autodak was wat
omslachtig waardoor een trailer gezocht werd. Een caravanonderstel bood uitkomst
en werd verbouwd tot boot
annex surfplanken-trailer.
Op naar de Grevelingen en
varen. Het terrein aan de
Grevelingendam vonden wij
een mooie plek om de boot
te proberen. Wij waren daar
dus als eerste!! Eerst wat
onwennig, maar al kijkend
naar die snelheidsduivels
rond de haven van BRU al
gauw wat overmoedig. Want
het surfen met een Newcat
14 over het water bekoop je
soms met een crash. Na
een paar keer gewaarschuwd te zijn door- die later bleek Willy Huben te zijn - over
onze gevaarlijke manier van zeilen ging het ons steeds beter af.
Na enkele weken werden wij op ons strand aangesproken door een stel als maffia uitziende heren met
blond damesvolk. Oppassen dus!
Tony van Oversteeg was de naam en Kees Wolters assisteerde hem. Stelden zich
voor, of we maar even wilde volgen want ze zochten nog mensen voor hun club.
Aankomend op de plek bleek dat we getuigen waren van een poging tot het
oprichten van een botenstalling om later tot vereniging uit te groeien. De sigarenrokende heer bleek Willy Huben te zijn. Een innemend
mens. Mede door zijn tussenkomst werden we ontvangen en kregen direct ons plekje
aangewezen. Ik geloof dat er zes boten lagen. Over passantenregelingen werd nog
niet gesproken, laat staan over een verzekeringsbewijs. Wat onwennig lieten we ons
bezit achter met een sleutel van de poort in onze zak. De betaling kwam nog wel.
De volgende dag naar onze club, wederom leuk ontvangen en gelijk opgetuigd. Nee,
ouwehoeren en koffie was
er toen nog niet bij. De
dependance van de club
was een camping gelegen
achter Bruinisse. Hier
stonden de
bootvluchtelingen met hun
caravans. Hiervandaan
werd e.e.a. gecoördineerd
en werden de fokkenmaten
opgeleid. Door Tony werden
we uitgenodigd om
deelgenoot te worden van
de club mensen die hier
stonden. Gezellig was het
zeker.
Strand bij Aqua Delta
De kantine was het verzamelpunt voor eten, drinken, dansen en uitgaan. Ook bleek
dat hier met de eigenaar de plannen gesmeed waren een terrein aan het water te
vinden en een vereniging op te richten. Dat deze eigenaar later mijn schoonvader
zou worden is velen bekend. Marianne met Jesse waren namelijk diegenen die daar
aan de waterkant stonden om ons van warme frietjes te voorzien. Enkele weken later
zou de vonk overslaan.
Vanaf dat moment was de betrokkenheid bij de club zeer groot en kreeg ik zo’n wijgevoel.
Op de camping ging ik me steeds vrijer voelen. Diverse verhuizingen en
uitbreidingen volgden.
De bouw van de keet achter op het terrein was voor mij destijds reden om me een
week ziek te melden. Door de combinatie van zon, hitte en de blinkende dakplaten
die ik gelegd had, kreeg ik een soort zonnesteek-verschijnselen en had last van m’n
ogen.
In de periode 1992 tot 1995 heb ik weinig tijd doorgebracht op de club, In deze
periode werd er getrouwd, werd Kirsten geboren en investeerde ik veel tijd in de camping.